Duygular çarpışmış, niyetlere girilmiş, gözler ışıldıyordu. Mutlu bir ilişkinin ilk adımları atılmış, sözler verilmişti. Sonra o kelebeklerin dans ettiği heyecanın düdüğü çaldı, taraftar coştu, umutlar göğe yükseldi.
Ya sonra?
Her sezon yeni bir kavga, yeni bir hayal kırıklığı, yeni bir yorgunluk…
Evet evet; kavga eden ama yine de birbirinden kopamayan toksik ilişkinin kapıları aralandı bize . Sonra sonsuz gelen 7 yıl…
İlk kavgalarda ayrılmaya kalksak, içimiz cız ediyor, beraber olsak yine mutsuzluktan kıvranıyorduk. Mecburi bir bağdı bu; ne yaşatıyordu, ne öldürüyordu.
Tribünler psikolog koltuğuna dönüşmüştü adeta. Dostlarla o koltuklarda ilişki kurtarma seansları, ritüeller, totemler, hatta şaşırıp okunmuş pirinçle gider olmuştuk maçlara.
Sen ise hep yeni vaatlerle… “Bu sefer değişeceğiz, bak söz.”
Ama olmadı…
Fazla sevgilisi olup yetemeyen bir kazanovaydın adeta … Tribünlerdeki kahkahalar, sosyal medyadaki destek sözleri, her geçen yıl biraz daha eksildi.
Senin yüzünden kaç kongre üyesi istifa edip döndü, kaçımız gözyaşlarını maçtan önce umutsuzluğa akıttı, kaçımızın maç hevesleri avucumuzda kaldı.
Haliyle aşkın dili tükenince geriye sadece yorgunluk kaldı.
Bir taraftarın yüreği çok şey kaldırır Ali… Yenilgiyi, haksızlığı, şansı da kabul eder. Ama sürekli kırık kalbi taşıyamaz…
Ve sonunda bir gün, aynaya baktık. Kendimize itiraf ettik:
“Artık ayrılmalıyız aşkım. Buradan çıkmalı, yeni bir yola koyulmalıyız. Doğru ilişkiyi bulmalı, çoluğa çocuğa karışmalı, huzuru hak etmeliyiz.”
Sonra o geldi. Arasından sislerin . Büyük yakaları vardı gösterişliydi. Dedi ki ben ROMEO! Gerçek aşkın savaşçısı, yalnızlık bitti sil göz yaşlarını …
Saadettin’im …. Saran’ımmmm …
Daha yolun başındayız ama ilk işaretler kalbimizi ısıttı bile. Dünkü Nice galibiyeti mesela. Evet, belki dev bir kupa değil, belki tarihe geçecek bir zafer değil. Ama yıllarca mutsuzlukla boğuşmuş bir kalbe küçücük bir tebessüm, bir ilaç . Bizim için o galibiyet, “doğru yoldayız” mesajı gibiydi. Bu yorgun kalbe serin bir nefes, kırık hayallere sıcak bir dokunuş oldun. Kredi kartını veren sevgili gibi hissettirdin , “artık ben varım düşünme bunları, her istediğin olacak” diyerek galibiyetleri alacağımız umutlara yeşerdi yüreklerimiz. (Fonda Tarkan ; “Tut elimden beni çok sev kimseye verme, sen bu kalbe iyi geldin bizden hiç gitme” )
Teşekkür ederiz Saadettin.HOŞGELDİN..
VE SEN ALİ;
Sen;
Başka takımın taraftarı benimle dalga geçerken dik durup, geceleri yastığa akıttığım gözyaşlarımın kahramanı..
Nikâh defterindeki imzalar silinmez belki ama bu evliliğin ömrü buraya kadardı. Hayırlı olsun alkışlarımızın yerini büyük bir “sonunda” nefesine bıraktığın için kızgınım tabi sana ama teşekkürle veda etmek istiyorum. Çünkü her mutsuz ilişki de bir şey öğretir insana. Seninle yaşadıklarımız, sabrın sınırlarını, takımın gücünü, taraftarın ne kadar bağlı olabileceğini bir kez daha gösterdi. Seni kötü hatırlamayacağım. Kalbimde nefret taşımayacağım. Çünkü biliyorum ki kötü hatıraları taşımak sadece insanı zehirler. Ben o yükü sırtımda taşımayacağım. Hoşçakal …
Ben Saadettin’e şans verip kalbimi onun avuçlarına bırakmaya karar verdim.
Deniz kokusu hâlâ saçlarımızda, bronzluğumuz tenimizde. Telefonlarımızda ise düzenlenmeyi bekleyen fotoğraflar var; “özledik, yaz gelsin” diye paylaşılacak anılar. Daha birkaç hafta önce kumsalda kahkahalar atıyor, güneşi batırıyorduk. Çocukların şen sesiyle büyüklerin huzuru aynı günlere sığmıştı. İnsanlar o anlarda gerçekten de “yarın yokmuş gibi” yaşadı. Çünkü tatilin süslü anları gerçeği kısa süreliğine unutturmuştu.
Ama takvim acımasızdır.
Gün geldi çattı. Mevsim döndü, sahne değişti.
Bir ay önce deniz kenarında çekilen fotoğraflar, şimdi kırtasiye fişlerinin arasında kayboldu. Geçenlerde sahilde güneşi batıran anne-babalar, dün sabah servisini beklerken güneşi doğurdu. Kahkahaların yerini hesaplar aldı.
Malum tatil, sorunları unutmanın kısa vadeli molasıydı; gerçekse kapıyı sertçe çaldı.
Mağaza vitrinleri rengârenk; defterler, çantalar, kalemler… Çocukların gözleri heyecanla parlıyor ama anne-babaların bakışı yalnızca etiketlerde. Bir kalemin fiyatı geçen yılki defterin fiyatına yaklaşmış, bir çanta bir maaşın üçte birini götürüyor. Çocuğun heyecanı, velinin kabusu oluyor. Artık kırtasiye kokusu bile hesap makinesiyle birlikte solunuyor. Çocuğun okuma sevinciyle velinin ödeme kaygısı, aynı dükkânda yan yana yaşanıyor. Ülkede her şeyin “sezonluk” zam gördüğü gerçeği, defterlerin sayfalarına değil, ailelerin yüreğine yazılıyor.
Sokaklarda da manzara farklı değil. Yaz boyunca yankılanan kahkahaların yerini korna sesleri aldı. Sabahın köründe işine yetişmeye çalışan milyonların öfkesi klaksonlara vuruyor. Şehrin rengi soldu; neşenin yerini gri bir telaş kapladı. Tatilin özgür ruhu, sabah trafiğinde boğuk bir homurtuya dönüşmeye çoktan başladı. Aynı şehirde, bambaşka bir ruh haliyle yürüyoruz.
Ve en zorlu sınav başlıyor. Çocuklarımız ders kitaplarının sayfalarını çevirecek, biz ise hesap defterlerinin. Onların gözleri tahtaya çevrilirken bizim gözlerimiz faturaların üzerine kilitlenecek. Onlar ödevlerini yapacak, biz ise ay sonunu getirmeye çalışacağız.
Kısacası yaz bitti, tatil kapandı. Şimdi hayatın sert gerçekleriyle yüzleşme zamanı. Çünkü asıl sınav okulda değil, mutfakta, markette, kasada, faturaların üzerinde veriliyor. Ve biz biliyoruz ki, bu sınavda kopya çekmek yok…
Ama şunu da unutmamak lazım: Evet, ekonomik olarak olumsuzluklarla dolu bir dönemden geçiyoruz, yükümüz ağır, kaygılarımız derin. Yine de çocuklarımızın attığı her adım, açtığı her sayfa, yazdığı her satır bu dünyayı güzelleştirecek. Onların heyecanı, bizim yorgunluğumuzu hafifletecek.
O yüzden bu dönemi tamamen umutsuzlukla değil, çocuklarımızın gözlerindeki ışığa bakarak karşılayalım. Ekonomi karanlık olabilir ama çocuklarımızın adımları bu ülkenin en parlak ışığıdır. Çünkü geleceği yazacak olan, onların kalemleri ve cesur adımları olacak.
Ve çocuklar;
“Geleceğin adı sizsiniz; kaleminizden dökülen her satır yarınları inşa edecek, attığınız her adım bu ülkenin yolunu aydınlatacak. Unutmayın; siz sadece kendi geleceğinizi değil, bir ülkenin umudunu taşıyorsunuz. . Siz güldükçe gökyüzü aydınlanacak, siz öğrendikçe umut çoğalacak, siz büyüdükçe hepimizin geleceği güçlenecek. Hepinizin yolu açık, kalbiniz cesur, başarılarınız sonsuz olsun!
Biz size güveniyoruz, çünkü yarınlara en güzel imzayı atacak olan sizsiniz.
Alkışlarımız, dualarımız ve umutlarımız hep sizinle… Yeni döneminiz hayırlı olsun.”
Sosyal medya, artık sadece bir eğlence aracı değil; günümüzün vazgeçilmez bir parçası hatta hayatın ta kendisi.
Sabah uyanır uyanmaz daha kirpiğimiz yastıktan ayrılmadan elimizi telefona uzatıyor, gün boyu telefonlarla geziyor, binlerce kez ekran kaydırarak paylaşımları takip ediyor, kendi hayatımızdan kesitler sunuyoruz. Kimin ne yaptığı, ne yediği, ne söylediği her an elimizin altında malum.
Peki ya bu sanal dünyanın müzik sektörüne yansımaları ? Onların haksız savaşları ? Özellikle de şişirme sosyal medya paylaşımları, haksız yapay beğeni patlamaları ve satın alınmış başarı hikâyeleri gerçekten bir yeteneği mi parlatıyor bu sistem, yoksa sadece geçici bir illüzyon mu üretiyor?
⸻
Gözümüzün önünde büyüyen birçok müzisyen… Kendi sözünü yazan, geceler boyu düzenlemeyle uğraşan, yeteneğiyle, sesiyle üreten insanlar… Elbette bu isimler hâlâ var ve değer görüyor. Ancak bir de sürekli bir yerlerden fırlayan, hiçbir altyapısı olmadığı halde, sadece birkaç parıltılı post ve PR çalışmasıyla bir anda milyonlara ulaşan ve ne hikmetse “fenomen” haline gelen müzisyenler daha fazla karşımıza çıkıyor. Hani şu, daha ilk şarkısıyla “trendlerde 1 numara” etiketiyle çıkanlar. Ama sonra sahneye çıktığında sahne toplayamayanlar.
Bu durum, özellikle müziğe gönül vermiş genç ve yeni yetenekler için moral yıkıcı bir eşitsizlik ortamı oluşturuyor. Çünkü onlar belki de üretmekle, öğrenmekle, emekle boğuşurken; başka biri sadece “bütçesi” ya da “PR şirketi ” sayesinde algoritmanın zirvesine çıkarak sanal alemlerde üst sıralarda yer alıyor.
⸻
Sosyal medyanın popülerlik ölçütü haline gelmesiyle beğeni (like) ve takipçi (follower) sayıları artık adeta başarılı bir kariyer CV’si gibi görünmeye başlandı. Ajanslar, prodüksiyon şirketleri, markalar, hatta bireyler bu sayıları arttırmak için çeşitli yöntemlere başvuruyor. Bot hesaplar, satın alınmış beğeniler, karşılıklı takipçi anlaşmaları…Tüm bunlar gerçek olmayan bir popülerlik balonu oluşturuyor. Ne yazık ki birçok sanatçı da bu döngünün içinde kalabilmek için gerçekten müzik yapmaktan çok, içerik üretmeye yöneliyor. Kimi zaman şarkıdan önce TikTok koreografisi planlanıyor. Üretimin yerini algoritma hesapları alıyor.
Sosyal medya artık bir sahne değil, bir simülasyon. Bir müzisyenin videosu yüz binlerce izlenme alıyor ama altındaki yorumlar bomboş; ya da bir şarkı 5 milyon dinlenmiş görünüyor ama konserinde ön sırayı bile dolduramıyor. Bu çarpıklık sanal dünyanın gerçeği yansıtmadığını gösterdiği gibi, sadece bir çelişki değil, aynı zamanda sanatın itibarını sarsan bir gerçeklik.
⸻
Peki bu durumun müziğe ve müzisyene etkisi ne?
Birincisi, gerçek yeteneklerin geri planda kalma riski artıyor. Algoritmalar “çok etkileşim alan” içeriği öne çıkarıyor. Bu da sanatsal değer yerine, pazarlama stratejilerinin kazandığı bir düzen oluşturuyor. Yani parası olan daha çok görünüyor ve sanal vitrin işlemeye devam ediyor. Böyle bir ortamda; yeteneği, emeği ve özgünlüğüyle öne çıkmak isteyen müzisyenler, sistemin dışında kalma riskiyle karşı karşıya.
İkincisi, dinleyicininde kafası karışıp algısı bulanıklaşıyor. Dinleyici, gerçekten iyi bir müzik mi dinliyor, iyi bir sanatçı mı, yoksa dijital olarak “şişirilmiş” bir ürün mü olduğunu ayırt edemez hale geliyor. Like sayısına, izlenme rakamına bakarak karar veriyor. Ancak bu veriler gerçeği yansıtmıyor; sadece iyi bir illüzyon yönetiminin sonucu.
Üçüncüsü ve belki de en tehlikelisi, sanatçının odak noktası değişiyor. Müzik yapmak, üretmek, kendini geliştirmek yerine; sanatçı artık şu soruya takılıyor: Ve yarış başlıyor; “Bu paylaşım daha çok beğeni alır mı?” İşte tam da bu noktada müzik, bir sanattan ziyade, algoritmalara oynayan bir “ürüne” dönüşüyor. Bu da hem üretim sürecini sekteye uğratıyor hem de ruhunu yitiriyor.
⸻
Tabii ki sosyal medya tümden kötü değil. Hatta doğru kullanıldığında bağımsız sanatçılar için eşsiz bir vitrin, güçlü bir platform. Dinleyiciyle doğrudan bağ kurmak, kendi kitleni oluşturmak, ana akıma kafa tutmak için bir devrim niteliğinde. Ancak bu araçların, gerçek değerlerin önüne geçmemesi gerekiyor. Yoksa parlayan her şeyin altın olmadığını, bu sektör defalarca kanıtladı.
⸻
Sonuç olarak, müzik dünyasının bu şişirilmiş sanal balonlardan arınması, yeniden emeğin, yeteneğin ve özgünlüğün öne çıktığı bir dengeye kavuşması gerekiyor. Belki zor bir yol ama gerçek sanatın yolu çoğu zaman uzun olmuştur. Bugün parayla gelen alkış, yarın sessizliğe karışır. Ama içten gelen yetenekli bir melodi, bir gün mutlaka duyulur.
Ve ben bir gün sahte alkışların sustuğu, digital oyunların sona erdiği, sahte parıltıların algımızı boyamadığı, gerçeklik algısını tekrar kazandığımız, yeteneğin ve gerçek sanatın ayakta alkışlandığı bir dünya dileğiyle bir sonraki yazıya kadar sizinle vedalaşıyorum…
02:00
News
