Son Mektup; “Elveda Mavişim, Hoşgeldin Romeo”
ALİ…
Bir kongrede başlamıştı her şey…
Duygular çarpışmış, niyetlere girilmiş, gözler ışıldıyordu. Mutlu bir ilişkinin ilk adımları atılmış, sözler verilmişti. Sonra o kelebeklerin dans ettiği heyecanın düdüğü çaldı, taraftar coştu, umutlar göğe yükseldi.
Ya sonra?
Her sezon yeni bir kavga, yeni bir hayal kırıklığı, yeni bir yorgunluk…
Evet evet; kavga eden ama yine de birbirinden kopamayan toksik ilişkinin kapıları aralandı bize . Sonra sonsuz gelen 7 yıl…
İlk kavgalarda ayrılmaya kalksak, içimiz cız ediyor, beraber olsak yine mutsuzluktan kıvranıyorduk. Mecburi bir bağdı bu; ne yaşatıyordu, ne öldürüyordu.
Tribünler psikolog koltuğuna dönüşmüştü adeta. Dostlarla o koltuklarda ilişki kurtarma seansları, ritüeller, totemler, hatta şaşırıp okunmuş pirinçle gider olmuştuk maçlara.
Sen ise hep yeni vaatlerle… “Bu sefer değişeceğiz, bak söz.”
Ama olmadı…
Fazla sevgilisi olup yetemeyen bir kazanovaydın adeta … Tribünlerdeki kahkahalar, sosyal medyadaki destek sözleri, her geçen yıl biraz daha eksildi.
Senin yüzünden kaç kongre üyesi istifa edip döndü, kaçımız gözyaşlarını maçtan önce umutsuzluğa akıttı, kaçımızın maç hevesleri avucumuzda kaldı.
Haliyle aşkın dili tükenince geriye sadece yorgunluk kaldı.
Bir taraftarın yüreği çok şey kaldırır Ali… Yenilgiyi, haksızlığı, şansı da kabul eder. Ama sürekli kırık kalbi taşıyamaz…
Ve sonunda bir gün, aynaya baktık. Kendimize itiraf ettik:
“Artık ayrılmalıyız aşkım. Buradan çıkmalı, yeni bir yola koyulmalıyız. Doğru ilişkiyi bulmalı, çoluğa çocuğa karışmalı, huzuru hak etmeliyiz.”
Sonra o geldi. Arasından sislerin . Büyük yakaları vardı gösterişliydi. Dedi ki ben ROMEO! Gerçek aşkın savaşçısı, yalnızlık bitti sil göz yaşlarını …
Saadettin’im …. Saran’ımmmm …
Daha yolun başındayız ama ilk işaretler kalbimizi ısıttı bile. Dünkü Nice galibiyeti mesela. Evet, belki dev bir kupa değil, belki tarihe geçecek bir zafer değil. Ama yıllarca mutsuzlukla boğuşmuş bir kalbe küçücük bir tebessüm, bir ilaç . Bizim için o galibiyet, “doğru yoldayız” mesajı gibiydi. Bu yorgun kalbe serin bir nefes, kırık hayallere sıcak bir dokunuş oldun. Kredi kartını veren sevgili gibi hissettirdin , “artık ben varım düşünme bunları, her istediğin olacak” diyerek galibiyetleri alacağımız umutlara yeşerdi yüreklerimiz. (Fonda Tarkan ; “Tut elimden beni çok sev kimseye verme, sen bu kalbe iyi geldin bizden hiç gitme” )
Teşekkür ederiz Saadettin.HOŞGELDİN..
VE SEN ALİ;
Sen;
Başka takımın taraftarı benimle dalga geçerken dik durup, geceleri yastığa akıttığım gözyaşlarımın kahramanı..
Nikâh defterindeki imzalar silinmez belki ama bu evliliğin ömrü buraya kadardı. Hayırlı olsun alkışlarımızın yerini büyük bir “sonunda” nefesine bıraktığın için kızgınım tabi sana ama teşekkürle veda etmek istiyorum. Çünkü her mutsuz ilişki de bir şey öğretir insana. Seninle yaşadıklarımız, sabrın sınırlarını, takımın gücünü, taraftarın ne kadar bağlı olabileceğini bir kez daha gösterdi. Seni kötü hatırlamayacağım. Kalbimde nefret taşımayacağım. Çünkü biliyorum ki kötü hatıraları taşımak sadece insanı zehirler. Ben o yükü sırtımda taşımayacağım. Hoşçakal …
Ben Saadettin’e şans verip kalbimi onun avuçlarına bırakmaya karar verdim.
Elveda mavişim , elveda ex aşkım .
02:00
News